CANADIAN MISFITS

Ito ang aking documentary mula sa pag-alis ko sa Pilipinas hanggang sa oras na ito, na sumusulat ako sa aking Mac sa bahay.

Lahat tayo, ayaw nating umalis sa piling ng ating mga mahal sa buhay. Masyadong masakit isipin na pupunta ka sa isang lugar na alam mong limitado lang ang makakausap mo. Pare-parehong tao, iisa lang ang pinagmumulan ng pinagkukwentuhan nyo. Kapag wala kang masabing maayos, biglang tatahimik kayon dalawa, tapos awkward moment na. At ang hirap dito, salitang banyaga ang kailangan mong gamitin.

Kaya ayoko na munang pagusapan ang tungkol sa mga iniwan kong pinakamamahal sa Pilipinas.

Mula sa pagcheck-in namin ng mga bagahe, pinapunta na kami sa Gate 5 kung saan maghihintay kami ng pagboard ng eroplano. Natrafic kami sa NLEX nung umaga dahil, as usual, ginagawa na naman sa walang dahilan. Pero ok lang yun kasi di na rin kami masyadong naghintay. Agad na rin namang tinawag ang Flight number namin.

Wow, excited na ko magboard ng eroplano. Hindi ko alam ano ang makikita ko sa loob. Pero sa mga huling linggo ko dyan, napaparanoid ako sa kakaisip na may mangyayaring masama. Nahira na. Pnilt kong alisin sa isip ko yon, pero kusang bumabalik. Natural lang ang pressure. Lalo na at nalalapit ang araw ng pagalis namin sa 9-11 tragedy. Nauna lang kami ng isang araw.

So ayun, Cathay Pacific. Yung nilitrato ko palang eroplano yung sasakyan namin. Sinalubong kami ng mga chinese stewardess sa gates, at welcome na welcome ang mga ngiti nila. Halatang praktisado na na ngumiti sa mga taong iilang segundo lang nilang makakaharap sa buong buhay nila. Nasa gitna pala kami ng eroplano. As in gitna ng eroplano, at gitna din sa loob. Okay lang, inisip ko, tutal hanggang Hong Kong lang naman ganito. Mula Hong Kong ay window seats na. At ako ang nanalo sa Jack-en-Poy namin ng kuya ko kaya makakapag-dokyu ako kung pano ba ang nakikita ng isang tao sa paglipad at pagbagsak ng eroplano. Binalak na lang namin na along the flight, palit na lang kami ng lugar para makita din niya.

Nagwarning na ang stewardess. Lilipad na kami. Doon ko naexperience yung tipong malapit na kong mamatay at nakita ko lahat ng masasayang memories ko sa bansang ito. Hindi mo masasabing ang mahigit dalawampung taon na tinira ko sa Pilipinas ay maikli pa. Masyado nang matagal yon at napamahal na ko sa bansang yan. Masasayang ala-ala. Iiwan na kita, Pilipinas. Masasayang ala-ala. Mula nang bata pa ko, na tumatakbo sa kapitolyo at nagpapalipad ng saranggola, hanggang sa huling event na kasama ko ang mga mahal ko sa buhay, ang despedida. Andami kong naisip sa dalawang minutong dumaan na sa pint of view ng stewardess ay nakatingin lang ako sa labas ng bintana. Hindi pa ako nagpapaalam, Pilipinas, sabi ko sa sarili ko. Kasi sa susunod na makikita kita ay pauwi na ako sa yo.

Tumunog na ang mga makina ng eroplano. Pinipilit pumasok ng kamatayan sa imahinasyon ko. Nililihis ko ang atensyon ko sa comedy naming magkakapatid. Dapat kasi hindi ko na pinanood ang Fight Club ni Brad Pitt at Edward Norton at nakita ko pa yung image na nasirra yung eroplano e. Napaparanoid lang ako.

Nagtaxi na ang eroplano sa runway.

Hindi ko na alam ang iisipin ko. Paalam sa inyong lahat.

At lumipad na ng paunti-unti ang eroplano papuntang Hong Kong.

Sa labas ng bintana, nakita ko ang mumunting Manila Bay, na nagpaalala sa akin na madalas ko itong tambayan nung college pa ako. Photography, Arts, gala, pasyal, dadaanan ng sasakyan, gumising ng maaga para makita ang sunrise, na sunset pala ang tinitignan sa Manila Bay... ito ang huling nakita ko sa Pilipinas.

Hindi pa ako masyadong na-excite nung sumisilip na ang mga ulap sa bintana. Makikita rin kita mamaya, sabi ko. Tinignan ko ang relo ko. Isang oras na pala ang nakaraan mula nang nagtake off ang eroplano. Pasado alas-dose na. Kung nasa bahay lang ako pinapanood ko yung labanan ni Joey at Willie. Pero tinutok ko na lang ang atensyon ko sa TV sa overhead ko. CSI ang palabas, napanood ko na. Patuloy ang pagpasok ng mga alaala ko. Pinabayaan ko na lang. At least nasasapawan ang takot ko sa kamatayan.

Nilipat ko ang channel sa default Cathay Pacific. Malapit na pala kami. Hong Kong. Tatapak na ko sa unang bansang hindi lupa ng Pilipinas.

"Thank you, Sir!" sabi nung stewardess. Ngumiti ako. Unang apak ko sa Hong Kong.

Isang malaking airpot na naman. Hindi ako masyadong interesado. Gusto ko nang umuwi.

Nagyaya ang mama ko na kumain. Ayos, Hong Kong dining. Pero dun kami kumain sa mga resto na oorder ka lang at iseserve nila sayo sa counter at ikaw ang magdadala sa upuan. Kung matagal iprepare ang inorder mo, maghintay ka sa counter. Ayos a.

Ininom ko yung Coke Zero. At kumain ako ng matabang na turkey sandwich.

Matagal pa ang flight namin. Tatlong oras pa. Sinubukan ko na ang roaming ko. Ayos, nakakatanggap na ko ng messages. Pero hindi ako nakapagsend kaagad dahil inayos ko pa ang settings ng cellphone ko. Inantok-antok akong naghintay sa susunod naming flight. Alas-kwatro kinse, konting oras pa.

naglakad na ko sa airport para labanan ang antok. Puunta ako sa banyo. Habang nagbabasa ako ng mukha, may pumasok na mama. Dali-daling pumunta sa isang cubicle. At doon, nilabas nya ang sama ng loob nya. Kaso yung sama ng loob nya may kasamang hangin. Ayun, parang kumukulog at kumikidlat sa cubicle nya. Natakot ako. Natakot akong makaamoy ng baha. Kaya lumabas na ko.

Saktong alas-kwatro na ko nakarating sa gate namin. Tinignan ko ang monitor, wala pa rin ang eroplano. Tapos ayun na, kung alam nyo yung sa The terminal ni Tom Hanks, yung nagpapalit-palit ang mga words ng mabilis sa itim na board, mabilis umikot-ikot ang mga salita. DELAYED.

Isang oras pa raw darating ang sundo namin.

Natulog na ako. Bahala na.

Pero hindi ako makatulog.

Hinintay ko ang oras. Lumibot ulit ako. Tapos pagbalik ko tumatayo na ang mga tao. Okay, nandito na. At agad kaming pinagboboard.

Window seat. Ayos! Nakaupo na ako nang tumabi na ang kuya ko at pinagusapan namin kung kelan magpapalit. ero pinangunahan kami ng flight attendant. magastop -over muna kami sa Anchorage, Alaska. Ayun naman pala e. tag-isang take-off at landing tayo, ang sabi ko. Pero ayaw na nya. Ako na lang muna raw. O sige, ok lang naman. Niready ko na ang camera ko.

Nakunan ko mula sa pagtaxi namin hanggang sa makita ko na ang mga ulap. Sa liit ng bintana, nahiwagaan ako sa nakita ko. Ganito pala.

Tinignan ko ang in-flight movies. Spider-Man 3, Oceans 13, Next, Mr. Bean's Holiday... meron ding mga series. Sabay-sabay ipapalabas. Palit-palit lang ako ng channels. Limang beses ko atang pinanood ng paputol-putol ang Spider-Man 3, tapos nasa series lang ako. Halos natulog lang ako sa buong flight. Masyado na kong matagal na gising. Ginigising lang ako ng kuya ko pag kakain na. Airplane food. Pag masarap, masarap. Kaso hindi buong meal mo gaganahan ka. Lalo na sa tubig.

**TIP** Kapag sasakay ng eroplano at inalok kayo ng maiinom, kunin nyo ang softdrinks. Hindi ito nagbabago ng lasa. Ang mga juices, tulad ng orange at apple, ay kayo na ang bahalang magrisk.

Sinasamantala ko ang pagaalipusta sa pagkain ko. Kuha ako ng kuha ng inumin. Lagi kong tinatanong sa stewardess kung pwede akong makahingi ng isang ganito at isang ganyan. Kaliit kasi ng baso. kaso mapakla ang laman. Kaya pala.

Nag-alok ng tsaa. Naexcite kami ng kuya ko. Humingi kami ng tag-isa. Nung tinikman namin, kulang na lang isigaw namin ang "TSAA!" sa lasa! Lasang balat ng patatas na hindi hinugasan! Oo alam ko lasa non. Malikot ang kamay ko nung bata pa ko.

***itutuloy pa***

Woooow...ang bahay...

pumapatak na naman ang ulan sa likod ng bahay...

Ito ay ang langit kaninang hapon.

Isang shot ng mangga nung magsimula ang ulan

Ang hardin kaninang umaga

Ang dating tambayan ni Balbas na ngayon ay kuta na ni Coco

Biktima ng bagyo- Nasalanta si Pakkun at hindi marunong lumangoy

Si manong tinapay trabaho pa rin kahit malakas ang buhos ng ulan

Isang dew shot muna habang tumila ang ulan

Masarap litratuhin ang mga nabasang dahon ng halaman...hehe

Syempre, pag baha walang makain. Eto ako kanina at naghanap ng pansahog sa sinigang ko.

09.10.07

Dito sa seminar na ito, natulog lang ako magdamag. Nasa harapan pa ako at tapat ko ang nagseseminar na si Ingrid Walaakongpakialamsaapelyido. Sa sobrang boring, nakakatulog ako at pag tumaas na ang boses nya, pagmulat ng mata ko, nakatitig sya sa akin. Nangyari ata yun ng mga pitong beses. Tapos bandang huli inutusan nya akong magdistribute ng Family Guide to Canada sa mga pamilya. Tapos nung ibibigay na ang certificate na ito, sa unang pagkakataon ng buhay ko, tinawag akong Mr. Rivyir. Sabi ko Rivera. Sabi niya Pohloh Niccohloh Riviyer. Langya, ngumiti na lang ako at inabot ko ang certificate at nakipagshake hands. Walong oras ng pagdurusa...

Mga Kampon Ko

Marami tayong mga hobbies at interests. Ako nga lang, nakahanap ng kasiyahan sa pagkokolekta. Pero hindi ko na sila matanggal sa buhayko ngayon. Dumating na sa point na gusto ko man magdecide na ibenta sila, hindi ko makayanan. Sila ay naging parte na ng buhay ko. At sila ay parang naging pamilya ko na rin.

Gusto mo silang makilala? hehe... eto ang iilan sa kanila:

Balbon- Balbas ang pangalan ng aso ko. Syempre, kung magkakaroon man ako ng ibon, Balbas na ibon pa rin ang term. Balbas+Ibon=Balbon. Hehe... Isa syang Philippine Eagle na nacross-breed sa troll. Inayos ko lang ang kanyang buhok. Masarap yakapin lalo na pag matutulog ka. Hindi nakakalipad pero promise, takot na takot si Balbas sa ibon na ito.

Gollum at Doctor Octopus- Malaki ang Gollum ko na ito! As in! 1foot ata ang laki nya at napapalitan ng speagol na ulo. May pindutan sa base na nagsasabi ng iba't-ibang Gollum at Smeagol Phrases. Si Doc Ock, wala lang. nakahandalusay lang nung malitrato ko ang Gollum ko.

Ang Dalawang Butong Bakal- Endoskeletons galing sa pelikulang Terminator 2: Judgment Day. Isang pinadala ni ama at isang binili ko, unopened!

Ang Fell Beast at ang Morgul Lord- medyo napahigpit ako sa budget nung binili ko ito. Pero nung nabuo ko, ayos! Meron na kong sarili kong paniki!

Ang Gobernador- Si Swaseneger ay isa sa mga common names ng mga koleksyon ko. Ito yung kanya Terminator 3 figure. Maraming baril! Tatlo!


Ang Gobernador (Variant Figure)- Kasabay kong binili kasama nung Neo na tumatambling nung unang beses kong pumunta ng Mall of Asia. Marami rin baril! Tatlo rin!


Ang Hardinero- Ito ang matagal kong pinangarap na figure. Mula nung makita ko pa lang sa official site, nagustuhan ko na. At nung mabili ko na sya, nagkaroon na ako ng ibang gustong figure. Hehe... Maraming weapons sa kanyang kabaong. Pero tatlo rin lang ang nahahawakan nya kasi nakadikit ang mga ibang weapons sa loob. Display purposes lang pala. Buti pang ginawa na lang nilang pencil case na may pantasa sa pinagbarilan.


Bumblebee at MG Zeta Ver.2- Matinding mga figures na nagbigay ng panibagong ngiti sa aking mukha. Si Bumblebee ay nabili ko sa Toy Kingdom at napakasayang i-transform. Ang Zeta ay bigay ng isang kaibigan na talaga namang ikinagalak ko. Hindi ko sasabihin kung sino sya to keep his privacy. Baka hingan nyo ng gundam e. hi King!! Anyway, hindi magalaw kasi parang fixed ang mga joints. Buti pa si Bumblebee kaya syang tutukan sa ulo. Hehe..

**PAUNAWA** Hindi talaga umiilaw ang mga nasa dibdib ni Bumblebee. Baka kasi hanapan nyo ng plug.



Neo- Noong una ko makita to sa official site ni McFarlane, sabi ko kailangan makakuha ako nito. Nung nakahanap na ako ng opportunity na makabili, kinuha ko na. Sa lahat ng nakadisplay ko siya ang kakaiba kasi siya ang nakabaliktad. Halata sa mukha nya na nandoon na lahat ng dugo sa ulo nya. May base na kasama na mayroong weird na tentacles ng dikya sa pader. Hehe... mayroon din syang isang M-16 at dalawang .45.


Spawn: Issue 7 Cover Art- Nung pinanood ko ang Live Free or Die Hard (Die Hard 4.0), nakita ko ito na nasira ni Bruce Willis. Iba ang naramdaman ko, sabi ko sa sarili ko, watdahel I gotta get me one of those... at eto na nga... pinalabas din sa CSI sa series ng Miniature Killer... SIKAT!!!


Robocop- Lahat tayo kilala ang Shaider ng mga Kano. Ito si Ginoong Alex Murphy, aka Robocop. Dati ko pa gustong magkaroon ng ganito. Pero ang mahal ng benta sa mga online auction sites!!! MGA WALANG PUSO!!! MGA WALANGYA!!! buti na lang, merong nagbenta ng 900, at hindi pa bukas ha? Me technique lang ako na kapag binalik ko to sa kahon e mukhang hindi binuksan. Pano yon? Bahala kayo. Hehehe...



Obi Wan Kenobi (Jollibee Exclusive)- ito ay ibinigay ni Charis. Astig na figure ng isang Jedi Knight at may pantasa sa likuran ng base. Salamat Charis! At least ngayon kapag nawawala ang pantasa ko pag me ginagawa ako, kukunin ko na lang sa isa sa mga nakadisplay ko. Hehehe... Oo, tulad ng sinabi mo kanina, ididisplay ko ito. Isang regalong nagpasaya sa mga huling sandali ko sa opisina. Salamat ulit Wuwuh!

**PAUNAWA** Hindi talaga umiilaw ang lightsaber ni Obi Wan. Baka kasi hanapan nyo rin ng plug.


Hatake Kakashi- nung nauso ang Naruto, nagustuhan ko ito tapos lumabas nga itong mga figures nya. Hindi kamukha. Pwera itong si Sir Kakashi. Nabili ko ng P1,200. Gawa ng Bandai kaya mahal. Haay... MGA WALANG PUSONG BANDAI!!!

***itutuloy pa***

ANG MAHIWAGANG MUNDO NI GARDO BERSOSA

Gummy Boy

Marami na sa inyo ang may alam sa kwento ko. Ilang beses ko na inulit-ulit para sa inyong katatawanan. Pero walang bago dito. Ito lang ang pinakakumpletong kwentong maiaalay ko sa ibang hindi pa nakakaalam. At eto na, wala ng intro, wala ng palabok, eto na ang buo at in detail na kwento ni Gardo Bersosa.

Matagal nang itinakwil ng magulang ang isang batang napabayaang lumaki sa gilid ng daan. Lumaki siya bilang isang naglilimos sa daan at naranasan ang pait ng mundo sa mga oras na nakikipagaway siya sa ibang batang kalye makuha lang kumain ng iilang piraso ng tinapay na inaamag. In short, sasali siya sa mga pustahan ng mga batang magaaway para manalo ng iilang pirasong makakain.

Dumaan ang isang araw na nangailangan ng isang out of town circus, ang The Travelling Circus, ng mga taong magbubuhat ng mga gamit. Nagoffer sila ng maliit na halaga at kinuha ng bata ang opportunity na ito upang makakain naman sa marangal na paraan. Ngunit siya nga'y nakatulong, nagkamali naman sya ng bubuhatin. Nang maalis nya ang ilang bakal na ginagamit para maitayo ang mga stalls ng mga manghuhula, sumabit ang isang parte ng bakal sa gate ng leon at nakalabas ito. Nilapa na nya ang isang acrobat bago pa ito napigilan.

Nang dalhin sa manager ang taong may sala, sinabi nya dito na sya ang papalit bilang acrobat dahil hindi gagana ang pinakamabiling show ng circus kung kulang ito ng isang tao. Nang tignan nya ang ngayon ay 13 year old na lalake na kamukha ni Hero Angeles, sabi ng manager sa kanya ay, "Ayos naman ang physicality mo. At kamukha mo si Gardo Versoza." At mula noon ay tinanggap nya ang pangalang Gardo Bersosa.

Sa loob ng limang taon, lumaki na bilang isang acrobat si Gardo. Nakuha na nyang pag-aralan lahat ng sikreto ng pagtatrapeze, lahat ng pasirko-sirko, lahat ng pwedeng malaman para maging isang makisig at versatile na performer. Pero hindi na travelling circus ang The Travelling Circus. Kilala na sya bilang The Travelling Circus in San Fernando, Pampanga pero hindi na umalis doon. Kilala na dito si Gardo bilang ang empleyadong palaging huli pumasok. Malayo rin kasi ang tinitirhan nyang apartment mula sa site ng The Travelling Circus. Ito lang naman kasi ang murang paupahan pero maganda na at sulit na sulit ang presyo. Ito ay ang bahay ni Dr. Levy Laundromat, isang doktor ng EENT sa Jose Reyes Memorial sa Sta. Cruz, Manila. Dahil hindi naman sya araw-araw nasa bahay, pinaupa na nya ang isang kwarto kay Gardo halos anim na buwan na ang lumipas. Palaging on-time magbayad si Gardo at naging mabait na sa kanya si Levy. Nagkaroon lang ng conflict sa pagbabayad dahil nais ng manager ng circus na bumili ng bagong damit si Gardo mula sa staff ng circus para naman hindi siya mukhang gusgusin habang nagpeperform. Medyo mahal ang singil kaya hindi muna nagbayad ng dalawang buwang upa si Gardo.

Nang dumating ang araw na ibibigay na ang bagong damit, na sa dating gray and red ay ngayon nang black and red, nahuli na naman as usual si Gardo. Napuno na ang kanyang manager at kanyang tinanggal na ng tuluyan si Gardo. Lalong namroblema sa pagbabayad ng upa si Gardo dahil walang backpay ang circus. Sa pagkakaalam nyang hindi uuwi ng araw na yon si Levy, umalis na sya ng bahay. Ang hindi niya alam ay nakaleave si Levy at nasa tindahan lang at bumibili ng Ligo sardines at itlog para tanghalian nilang dalawa. Nakita sya ni Levy at doon din ay nagalit ng husto sa hindi pagkabayad ng upa. Si Levy ay isang taong mabait by nature. Pero naturuan sya na magbudget ng pera lalung-lalo na yung nakukuha nya sa sariling pagod. Malki ang katawan ni Levy sa dahilang pagji-gym niya sa Lionel's Fitness Gym pero alam nyang kailangan nya ng back-up plan para masingil agad si Gardo. Kaya pumunta siya agad sa garahe nya kung saan tinatago nya ang mga koleksyon nya ng baril at mga kanyon at iba-iba pang armaments, at doon ay kinuha nya ang kanyang washing machine at nilagay sa likod na parang backpack. Mula dito ay tinugis na nya ang kanyang sisingilin.

Sa isang eskenita, nagpahinga muna dito si Gardo. Marahil nakonsensya rin sya dahil naisip nyang dalawang araw na lang ay tatlong buwan na ang upang utang nya. Alam nyang kailangan nyang magbayad dahil wala namang ginawang masama sa kanya si Levy. Narealize nya bigla na nakaapak pala sya ng dinurang chewing gum at sa sobrang dikit nito ay hindi sya nakalakad agad. Paghakbang nya, nakaapak sya ulit! At doon nya narealize na andami palang dinurang chewing gum sa eskenitang yon. Nang sumandal sya sa pader para tanggalin ang gum sa sapatos, meron ding kumapit sa kamay nya. "Yucky!" ang sigaw nya. Mabilisan nyang ipinagpag ang kanyang kamay at tumilapon ang chewing gum sa ere. Natamaan ang isang kable ng kuryente na marupok na rin ang pagkaka-connect dahil sa init ng bilad ng araw. Napatid ito at tinamaan si Gardo ng live wire. Hinimatay sya at nang sya ay tumumba, ang kanyang mga pulso ay natyempuhang madikitan din ng dinurang chewing gum.

Wala pa sa tamang diwa si Gardo ng gisingin sya ng isang binata. Maikli ang buhok at may maskarang itim na katulad ng kay Zorro. Nakadark blue shirt sya na may konting khaki color sa manggas, maong na pantalon at pulang Chuck Taylors. Mayroon din siyang mga linya na tila bumabalot sa kanyang braso na kulay itim. "Mukhang matindi ang pagkakakuryente mo, pare!" nakangiting sabi nito. "Kailangan mo ng ambulansya." at biglang natigilan sa pagsasalita ang misteryosong binatilyo. Bigla syang may pinulot sa tabi ni Gardo, isang itim na cap. "Tignan mo nga naman, hindi porke luma na ang isang bagay, ibig sabihin ay kailangan nang itapon." Piangpag nya ang cap at isinuot, "O pano, one ambulansya on the go!!" At sa isang pikit ng mata ay nawala na ang binatilyo. Nagpunas ng mata si Gardo. Nakakita ba sya ng taong mabilis tumakbo o nagdedeliryo lang sa sinapit? Pinaniwalaan nya ang pangalawa.

Nahirapang tumayo si Gardo at naramdaman nyang sobrang bigat ng kamay nya. Nakatayo na sya pero nakadikit pa rin ang mga kamay nya sa ground. Pinwersa nya at nakita nya na may malagkit syang bagay sa kamay. Akala nya ay may power na sya tulad ng idol niyang si Spider-Man. Pinilit nyang maglabas ng sapot sa kamay nya at sa kahit anong hirap, walang lumabas. Pero nang sinubukan nyang umakyat sa pader, nakaakyat sya. Walang hirap na umakyat, bumaba at minsan ay pagilid na parang talangka sa pader. Nakangiti syang akyat-baba. Inisip nya, siguro dahil hindi sya nakagat ng gagamba kaya hanggang dikit lang ang kaya nya. Ang hindi nya alam ay chewing gum lang ang may kagagawan ng kanyang "powers."

Dahil sa labis na pagkaidol kay Spider-Man, gusto rin nyang mag-swing. Wala na syang ibang magawa para makapaglabas ng sapot, nang may marinig sya sa may likuran nya - ang live wire na tumama sa kanya. At ito ang ginamit nyang paraan para makapagswing sa siyudad ng San Fernando.

Hindi pa sya nakakalayo ay naisip nyang hindi dapat sya makita ng tao. Nagswing pa sya ng konti at nakakita sya ng isang karton na mga damit na ipinapamigay. Iniwan lang ito sa isang kalye para pagpyestahan ng mga nangangailangan. Dito, nakakita sya ng gunting, isang pulang bonnet, maraming benda, kalahating parte ng pulang kumot, maskara ni Batman, isang itim na bonnet na ang butas ay sa mata lang, katulad ng gamit ng mga nangingidnap, itim na goggles, dilaw na kurbata, brown na shades, at itim na sinulid na may isang kubit na karayom.

Kinuha nya ang goggles, gunting, kumot, bonnet na pula at ang sinulid na may karayom.Pagkatapos ay pumunta sya sa isang kalyeng walang tao at malilim. Tinignan nya kung anong meron sya ngayon- Ang bagong damit nya na red and black, ang gwantes nya na gamit pang-trapeze at ang kanyang sapatos. Sinuot nya ang bonnet at minarkahan kung saan ang mata. Nagbutas sya dito at sinuot din ang goggles. Sinabi niya sa sarili nya, "Walang taong binigyan ng kapangyarihan sa mundo. Ako lang. Gagamitin ko ito para maiwasan na ang mga pangyayaring naranasan ko noong bata pa ko sa ibang bata. Para sa'yo 'to, Spider-Man!" Nagsketch sya sa tabi nya ng magandang logo gamit ang isang bato at mula sa kumot ay ginupit nya ang logo na naisip nya. Gawa ito sa dalawang letra: GB na initials ng pangalan nya. Gumawa sya ng isang malaki nito at tinahi sa likod ng kanyang bagong uniform. Gumupit din sya ng isang maliit at tinahi ito sa may dibdib. Sinuot nya ang kanyang gwantes. Tinignan ang sarili sa isang basag na salamin at nagustuhan ang kinalabasan ng kanyang costume. "Bidang-bida ako a!" sabi nya. At doon nya naisip ang kanyang superhero name: Gardong Bayani.

Matapos ang ilang oras nyang pagsuswing, nakarinig sya ng isang tili. Mula sa bubong ng isang bahay, nakita nya kung saan ito nanggaling. Kay Kirsten Dunst!! Nahablot ang bag nya ng isang snatcher at swerte ni Gardong Bayani, patakbo ang snatcher sa direksyon kung saan sya nakatuntong. Ginamit nya ang kable bilang trap at hinablot pataas ang snatcher pagkatapos ay iniwang nakabitin lang doon. Pumunta sya sa kinaroroonan ni Kirsten Dunst at nabigla sya nang kausapin siya nito. "Salamat." ang sabi niya. Napamulagat si Gardong Bayani kahit hindi nakikita. Nagtatagalog si Kirsten Dunst!!! "Anong pangalan mo?" dagdag pa ng artista. Hindi makakibo si Gardong Bayani. Syempre minsan lang siya makakita ng sikat na Hollywood star, nagtatagalog pa. "Basta." ang banggit na lang ni Gardong Bayani, sabay talon pababa ng overpass na kinaroroonan nila. Nakita ni Kirsten Dunst ang logo ni Gardong Bayani. "GB?" ang sabi niya. Pagkakita nya sa bag nya, nakita nya ang gum na mula sa kamay ni Gardong Bayani. "Gum?" sabay tingin sa direksyon na pinaroonan ni Gardong Bayani. Naisip ni Gardong Bayani na nakatulong na sya ng isang tao. Ang sarap ng pakiramdam nya! Pero kailangan muna nyang maging si Gardo dahil nagugutom na sya at hindi dapat makita ng iba ang kanyang alter ego. Kaya tinanggal nya ang goggles at bonnet nya at ang kanyang gwantes. Umupo sya sa isang karinderya at ginamit ang kanyang nahuhuling pera para sa pagkain nya.

"HOLDAP!" biglang sigaw ng isang lasing. "IBbALOT NYONGANG LAHANNANG TILAPIAatemMMBOTIDOnNYO!!!" ang utos pa nya. Hindi alam ni Gardo ang kanyang gagawin! Kung papabayaan lang nya na makuha ang lahat ng tilapia at embotido, kanin na lang ang iseserve sa kanya at sabaw ng tinola. Sinamantala nya ang pagkalasing ng...lasing. Hinataw nya ito ng mangkok sa ulo. Natumba ang lasing at nagsaya ang mga staff ng karinderya. Dinala ni Gardo ang lasing sa Barangay Outpost at doon na ikinulong ang lasing. Pagkabalik ni Gardo sa karinderya, sinalubong sya ng may-ari at sinabing kahit kailan sya kakain doon, hindi na nya kailangang magbayad. Nagpasalamat si Gardo ngunit sinabing sa gabing yon lang nya matatanggap ang pagkamagandang-loob ng may-ari. Sa susunod ay magbabayad na sya. Napangiti ang may-ari at binigyan na lang ng extra soup si Gardo at pinagbayad na lang ng limang piso dahil naghingi pa si Gardo ng tatlong extra rice.

Habang kumakain, napanood nya bigla sa TV si Mike Enriquez. Ininterview nila si Kirsten Dunst! Sabi niya (ni Kirsten Dunst), "Iniligtas po ako ng isang magiting na superhero! Walang kwenta si Tobey!" at tinanong sya ni Mike, "Hello Kirsten? Kirsten? Ako ba'y naririnig mow?" sagot ni Kirsten Dunst, "Ah yes Mike naririnig kita." Tanong ni Mike, "Kilala mo ba ang superhero na tinutukoy mo Kirsten? Kirsten?" at sinabi ni Kirsten Dunst ang pangalan ng kanyang tagapagligtas. "Opo, Mike. Siya si Ga..* " at nilipat ng isang nagtitinda doon ang channel upang manood ng Rounin. Nagwala si Gardo! Pilit nyang pinalipat pabalik pero tapos na ang balita. Malamyang umalis si Gardo sa karinderya. Inis na inis sa biglang labas ng mukha ni Diether kung kailan sasabihin na nationally ang kanyang pangalan. Mula doon ay pumunta na lang sya sa isang eskenita at kumuha ng kahon at doon sya ay nagisip. Nakakuha sya ng ideya at dali-daling umalis.

Kinabukasan, napadaan sya sa isang bangketa na tindahan ng dyaryo. Nakita nya ang pareparehong headline. Iisa lang ang binabanggit na pangalan. Gummy Boy. Inisip nya na ang korni naman ng pangalan ng nasabing headline. Pambata pa dahil "boy" ang nakadugtong. "Oh well.." sabi nya. "Ako na lang ay maghahanap ng maliligtas ko ngayon at mawala na sa isipan ko ang kamoteng Gummy Boy na yan. Enter, Gardong Bayani!" at sinuot na nya ang goggles at bonnet at gwantes nya.

Sa San Fernando Cathedral, may isang taong iniiwasan ang mga tao. Isang taong may washing machine sa likod! Si Levy! Nagbabasa sya ng kopya ng The Industrialist at galit na galit. "Alam ko ang katawan na ito! Alam ko ang kulay ng costume na ito! Alam ko kung sino ka! Gardo Bersosaaaaa.." ang panggigigil na sabi ni Levy. "Magbabayad ka, Gummy Boy." na ang literal na ibig sabihin ay magbabayad talaga sya ng upa. So magbabayad sya talaga.

Nakarinig si Gardong Bayani ng balita na nagkakaroon ng gulo sa may NLEX. Dali-dali syang nagswing papunta doon at pagkalanding nya sa bubong ng isang delivery truck ay hinanap kung saan ang gulo. Nakita nya na nagkaroon ng banggaan sa may bandang unahan pero hindi ito pangkaraniwang banggaan. Parang sinadya ito. At doon ay nakita nya ang isang taong nakatayo sa taas ng nakatumbang Mazda 3- si Levy! Pagdaan ng truck sa kinaroroonan ni Levy, umakyat siya sa may driver at sinabing bilisan lang ang takbo at wag tumigil kung hindi ay kasama syang mamamatay sa pinasalang mangyayari. Kung tumigil ang driver, hindi naman siya mamamatay. Pero iyon ang nais ng author kaya humarurot ang truck sa NLEX ng buong tulin. Umakyat si Levy sa bubong at sinigaw, "Alam mong hindi ka basta-basta makakatakas sa renta mo, Gummy Boy!" Nagulat si Gardong Bayani. "Gummy Boy? Hindi ako si Gummy Bo..." saka lang nya narealize na sya si Gummy Boy na tinutukoy ng madla at sobrang pangit pala ng una nyang naisip na pangalan. Humarap si Levy sa harap ng truck at mula sa tubo ng kanyang washing machine ay may lumabas na dalawang bola na light blue ang kulay.

Pagtama sa daan, nagkaroon ng bako. "Asido!" Ang naisip ni Gummy Boy. Buong tulin na masyado ng takbo ng truck at hindi na mapipigilan ang pagtumba. Nagtatalon si Gummy Boy sa mga dumaraang sasakyan hanggang makatalon sya sa pinakamalapit at pinakamababang kable ng kuryente. Alam nyang hindi dapat masaktan si Levy dahil wala naman siyang kasalanan at may karapatan talaga siyang magalit. Nagswing sya papunta sa direksyon ni Levy para iligtas sya, pero hinablot sya ni Levy sa tagiliran at hinawakan ang kableng hawak ni
Gummy Boy at itinali ito sa paa ni ating bida. Matapos magawa ito, itinapon nya si Gummy Boy sa daan at buong sakit na gumasgas ang likod nya sa bilis ng takbo ng truck. Nang bumaon na ang truck sa mga hukay na ginawa ng asido ni Levy, ginamit nya ang force of motion para makagawa ng arc at gamitin ang projectile para itapon pataas si Gummy Boy.

Nung nasa ere na, nakahablot ng kable si Gummy Boy at ginamit ito pababa papunta kay Levy. Sinalo sya ulit ni Levy at nakadapang dinaganan. Tumayo si Levy at sinakal sa isang kamay si Gardo. Nakita nya ang media at sinigaw, "Eto ang pinagmamalaki nyong bida!" sabay hablot ng bonnet paalis sa ulo ni Gummy Boy. Hinawakan ni Gummy Boy ang mga tubo ng washing machine ni Levy at biglang tumayo. Lumanding si Levy sa washing machine nya na parang salagubang. Sa pagtumba nya, aksidenteng may lumabas na isang asidong bola sa mga tubo at lumipad ito papunta sa mga media. Natamaan ang video camera nila. Iisang video camera lang ang nakakuha sana sa tunay na pagkatao ni Gummy Boy. Kinuha ni Gardo ang bonnet nya. Sinuot nya ulit at sinabi kay Levy na yun na ang huling pagkakataon na maeexpose sya ni Levy sa masa. Sinabi ni Levy, "Wala ka nang susunod pang pagkakataon, Gardo!" at siya'y nagpawala pa ng mga asido. Nagtunaw ito ng konting kable ng truck at nakita na kung ano ang nasa loob. Mga ilegal na paputok na idedeliver sa Bulacan! Pano nalaman na ilegal? Tinignan ni Gummy Boy ang pangalan ng pabrika at nakita ang pupuntahan nito: Dimakabuntis Illegal Explosives. Biglang nagignite ang asido ni Levy at papunta ito sa mga paputok. Kinuha nya si Levy at nagswing palayo sa truck. Pagsabog ng truck, nagkaroon na naman ng force of motion na nagpalipad sa dalawa. Sinabi ni Levy na walang karapatang mabuhay si Gummy Boy at itinutok na naman ang mga tubo ng washing machine. Asido na naman! Humatak bigla ang kable ni Gummy Boy at umikot ito sa poste sabay sipa kay Levy hanggang bumagsak na ito.

Sa pagkabagsak, natanggal ang washing machine sa likod ni Levy. Nakayuko na lang sya na nakahandalusay sa tabi ng isa sa mga nabanggang kotse. Naririnig na ang mga papalapit na sirena ng pulis. May nalaglag na isang makapal na bundle ng pera sa harap nya. "Bayad na siguro ang lahat ng utang ko sayo." Si Gardo. Lahat suot nya maliban ang goggles at bonnet na hawak lang nya sa kanang kamay. Punit na ang likuran ng t-shirt at madumi na ang ilang parte ng katawan at dumudugo ang mga sugat at gasgas nya. Kinuha ni Levy ang pera at sumandal na ulit. Sumandal sa tabi nya si Gardo. Sabi ni Levy, "Alam mo, kung sinabi mong magbabayad ka na kanina pa wala na sanang nasaktan sa 'ting dalawa." At nagtawanan na silang dalawa. "Saan ka nakakuha ng pera?" Tanong ni Levy. "Nung unang gabi kong naging superhero, naisip kong kailangan ko magbayad sa'yo. Kaya nilibot ko ang lahat ng kaibigan ko at nanghiram ako ng pera sa kanila." "Haha.. SUPERHERO? Malayo pa Gardo. Malayo pa. Dapat mayroon ka ring mapormang ending!"

Tumayo na si Gardo at sinuot na ang bonnet at goggles. Hawak na nya ulit ang kable ng kuryente at aalis na sana nang biglang, "Gardo," pagaawat ni Levy. Tumayo ito at inalok ang kamay kay Gummy Boy, nakikipagshake hands. "Salamat. At mukhang sa pagkakakulong ko, walang titira sa bahay. Baka gusto mong tirhan ulit." nakangiting sabi nya. Mariing tinanggap ni Gummy Boy ang shake hands ng kaibigan at umalis na ito.

Matatapos ang kwento na ipinakitang nagbibihis ulit si Gardo. Ngayon ay marami na syang extrang costume. Naisip nya, marahil, wala nang ibang tao sa Pampanga ang gagawa ng ginawa nya. Inuna nya ang kapakanan ng iba bago ang sarili nya. Anumang pagkakamali nya
upang mangyari sa kanya ang bagay na ito ay hindi nya kailanman pagsisisihan. Ito na ang buhay nya. Ito ay ipinagkaloob sa kanya at responsibilidad nya ang ipakitang kaya nyang gawin ito.

EPILOGUE:

Sa isang selda. Madilim.

Nagbibilang ng pera si Levy. Napatigil sya at tinignan lahat ng perang nasa palad nya. Biglang sinarang madiin ang palad at nagngingitngit na naman ng "Gardoooo..." Kulang ng dalawang-daang piso ang ibinayad sa kanya.

"Humanda ka, Gardo Bersosa."

GB2

Gummy Boy: No More

Dalawang taon na mula ng maging Gummy Boy si Gardo Bersosa. Iniisip nya kung tama ba ang pagtatagal niya bilang isang tagapagligtas ng walang bayad. Stressed sya lagi at hindi naman sya nakakakuha kahit anong singko sa pagligtas nya sa iba. Wala na syang nagagawa para sa sarili nya.

Ilang buwan na rin ang nakaraan noong makita nya ulit ang akala nyang dala lang ng hilo niya- ang binatilyong mabilis tumakbo. Nakasama nya ito sa mga panahon na nagliligtas sya at medyo dehado ang kalagayan nya. Ang taong ito ay si Takboy. Wala pang may alam kung pano nya nakuha ang kanyang kapangyarihan. Walang may alam maski si Takboy mismo. Wala rin syang tunay na pangalan, hindi alam ang edad at araw ng kapanganakan. Walang personal na pamilya at kaibigan. Si Takboy, sa panahong ito, ay iba na rin ang mukha. Matagal na mula nang una silang magkita. Mahaba na ang buhok nya. Marami na syang sugat sa katawan. Bulag na ang kanyang kanang mata marahil dahil hindi na nya makontrol ang bilis ng kanyang pagtakbo.

Madalas makasama ni Gardo si Takboy. Kaso may mga oras na nauuna na si Takboy sa pagligtas ng mga nangangailangan. Sya ang may advantage dahil sa tulin nyang kumilos. Hindi ito napapansin ni Gardo nung una. Pero dumating din ang oras na naramdaman nyang hindi na sya kailangan ng tao.

Limang buwan na rin mula ng makakuha sya ng sarili nyang tirahan. Hindi na niya tinuloy ang pagtira kina Levy dahil hindi nawawala ang nararamdaman nyang may banta ang buhay nya sa bahay na yon. Ngayon ay nakaapartment na sya sa Manila at nagaaral na rin in part para makatapos sya kahit simpleng kurso lang.

*** itutuloy pa!

Gummy Boy: Black

Malamang naiisip mo, naku! Gumaya na lang ito sa Spider-Man 3! Well, oo. Aminado naman ako. Aminado ako na ang Gummy Boy ay ginaya ko lang, obviously, sa Spider-Man. Pero ginaya ko lang ang mga pinoy producers na gumagaya sa mga gawang kano at sasabihing original nilang idea yon. Hindi ako ganon. Hindi ko inaangkin ang idea ni Stan Lee. Ginawa ko lang nakakatawa. Hindi ko rin ginawang itim si GB dahil kakapalabas lang ng Spider-Man 3. Wala lang akong oras dati pero kung alam mo talaga ang history ng character ko, dalawang taon na mula ng gawin ko ang Gummy Boy:Black. At ito ay naisip ko nang mabasa ko ang gawa ni Frank Miller na Spider-Man:Blue at Hulk:Gray. Meaning? Hinango ko lang ang title sa paraan na pagkakagawa ng iba. Oo walang originality, pero sa mga panahon ngayon, kung makakagawa ka naman ng isang bagay na ikatutuwa ng iba at mailalagay mo ang sarili mong istilo para makapagbuhay ng isa pang bagay, ba't hindi mo nga subukan?

ANG KWENTO
Sa mga nakakaalam na sa kwento ng Gummy Boy, read on. Sa mga hindi pa, maaari nyong mabasa ang ilang synopsis at character history dito. Hanapin nyo na lang ang Gummy Boy Chronicles.

Lahat tayo frustrated na sa buhay at one point. Pero may mga responsibilidad tayo na hindi matatakasan. Ang isa sa mga to, na ito rin ang magiging theme ng story, ay time management. Babaw no? Bah, ngayon ka lang ata makakabasa ng comics tungkol sa time management.

Tuluy-tuloy na ang pagtatrabaho ni Gardo sa Manila matapos nyang grumadweyt ng kolehiyo. Dumating ang point na may inaasikaso sya sa probinsya at kinailangan nyang maguwian ng tatlong araw. Along the way, ginagawa din nya ang bagay kung saan sya talagang magaling- ang magligtas ng taong nangangailangan. Pero nung minsang nakauwi na sya ng Pampanga at hindi na nakayanan ng katawan nya, nagpahinga muna sya sandali sa gilid ng bubong ng isang building. Dito na sya nakatulog hanggang abutan na ng dilim. Mga alas sais ng gabi, nagpatunog na ang Pasudeco, isang Sugar Mill ng San Fernando. Kung alam mo ang Pasudeco, magpapamudmod na ito ng mga abo na galing sa mga sinunog na dayami. Maraming ganito ang umuulan everytime nagpoproduce na ng asukal ang factory.

Kumapit ang mga abong ito kay Gardo. Natyempuhan pang maulanan at kumapit ng husto sa damit. Nang magising sya sa kanyang pananaginip ng masama, nalaglag sya sa at sumabit ang paa nya sa kawad ng kuryente at harap harapan sya sa itsura nya ngayon. Isa na syang marungis na tao na may nangingitim na costume. At as usual, kung kilala nyo si Gardo, na akala nya e after all these years ay may kapangyarihan sya, inisip nya na may bago syang costume. In short, hindi sya naglaba at pinabayaan nyang mabantot sya basta alam nyang maporma sya.

Poster concept courtesy of Spider-Man 3

ANG KALABAN

Expect mo na na kasama si Levy sa roster ng kalaban. Pero kung sino talaga ang main? Hehe... Maghintay kayo. Ilalabas ko sya unti-unti sa CX Site. Pero kung gusto nyo ng hint, well, hindi ito si Kamandag o si Jerbax. Hehe, bale nasa mga 23 characters na lang ang pagpipilian nyo.

Poster concept courtesy of Spider-Man 3

Poster concept courtesy of Spider-Man 3

Gummy Boy: Black

Ako si Gummy Boy. At ito ang kwento ko.

Pitong taon.

Tama pa ba ang pagsasakripisyo ng sarili kong buhay sa loob ng mahabang panahon? Oo ilang beses na akong nahirapan sa pagbabalanse ng buhay ko bilang ordinaryong tao at isang taong tumutulong sa mga nangangailangan. Iilan lang sa mga yon ang nagbigay sa akin ng kapalit. Pera, pagkain, damit. Oo, weird mang marinig, may niligtas ako na binigyan ako ng damit. Para akong nasalanta sa bagyo na inalayan ng tulong. At least nadagdagan ang mga duster ng landlady ko. Nagtitinda kasi ng duster sa palengke ang sinalakay ng mga masasamang loob.

Kailangan ko na nga bang isarado ang cabinet ko ng mga costume ko? Kailangan ko na bang hubarin ang mga bonnet at goggles ko? Kailangan ko na bang isakripisyo ang buhay na wala ng ibinigay sa kin kundi sakit ng katawan, sugat, peklat at iba pang marka na magkukuwento sa kin ng mga napagdaanan ko para lang sa ikabubuti ng iba? Ito na ba ang katapusan?

Kailan ba tumigil sa pagligtas ng tao si Superman? Kailan ba tumigil sa pagtulong si Batman? E kahit sa Batman Beyond nandyan pa rin sya kahit nahihirapan na syang magbukas ng gamot nya. Pero ako, konting gulo lang sa pagiisip titigil na ba ako? Si Batman ay tao lang na walang kapangyarihan. Mayaman siya at kaya nyang makamit ang gusto nya gamit ang pera nya. Pero napabayaan nya si Robin at pinatay sya ni Joker. Pati si Batgirl nalumpo dahil na rin kay Joker. Si Spider-Man namatayan ng girlfriend dahil kay Green Goblin. Pero naapektuhan ba sya ng kamatayan ni Gwen Stacy? Si Aquaman natunaw ang kamay pero nagpatuloy pa rin. Bakit ako nagaalangan sa sarili ko ngayon? Isa lang ang alam kong sagot. Dahil silang lahat ay kathang-isip lamang. At ako ay nakatira sa tunay na buhay.

"May bumabagabag sa'yo.." sabi ng tinig na galing sa madilim na parte ng bubong na tinatambayan ko.

"Hehe... Kelan ka ba nagkamali.. Scout?" sabi ko.

"Gardo, ang mga yan ay kailangan maranasan ng tao. Maniwala ka sa kin. Marami na akong nakitang taong kailangan ng tulong. Hindi ko kailanman pinakita ang sarili ko sa kanila. Datapwa't wala silang tulong na nakukuha, sa huli, makakahanap sila ng daan para mabalik ang ngiti sa mukha nila. Ang duda ay hindi nawawala sa tao, Gardo. Pero hindi ibig sabihin nito ay mawawala na ang lahat kapag itinigil mo ang isang bagay na gustong-gusto mong ginagawa."

"Gusto ko to? Scout, wala akong napapala dito. Wala akong maisip na dahilan para magpatuloy pa.."

"Ilang tao na ang humaba ang buhay dahil sa ginawa mo. Ilang tao na ang nagkaroon ng pag-asa dahil sa pagtulong mo. Wala kang mahanap na rason? Isipin mo ang mga ginawan mo ng tulong."

Tama sya. Wala akong dahilan na mahanap kanina dahil sarili ko lang ang iniisip ko. Nawala na sa isip ko ang mga taong naging parte na ng buhay ko.

"Kung maaari, hihingi sana ako ng payo."

... wala na siya. Lagi nyang ginagawa sa kin ito. May sasabihin sya na kontra sa iniisip mo tapos kapag may naisip ka na wala ka ng pagkakataon para maitanong mo pa sya. Minsan gusto kong tumalon na lang at magpakamatay para dumating sya sa kapakanan ko. Maswerte ako na nakakilala ako sa isa sa mga living guardian angels dito sa mundo. Hindi natin sila kailangan makita. At hindi ko pa rin maintindihan kung bakit nagpakita sya sa kin. Napangiti na lang ako. Hindi ako superhero para magpasikat. Hindi ako superhero para malaman ko kung anong klaseng tao ako sa iba. Superhero ako dahil ako ang naatasan ng tadhana na magbigay ng pangalawang pagkakataon sa mga nangangailangan. Superhero ako para ipakita sa mga nawawalan na ng pagasa na walang saysay ang paggawa ng karahasan. Superhero ako dahil ako ang taong magbibigay katotohanan na ang buhay ay hindi kailanman isang comics. Ako si Gummy Boy. At ito ang kwento ko. ..parang yun lang ang intro ko kanina a... hehe... makapaghanap nga ng maliligtas...

Scout

"...ano ba ang isang payo ng isang kaibigan sa isang taong nawawala sa landas?" sabi ng isang misteryosong anino sa kabilang building.
"siya na ba ang susunod nating... paglalaruan? hehehe" sabi pa ng isang may nanginginig at malamig na boses.

"Oo. Tinitingalaan sya ng tao. At nauubos ang pera ni boss dahil tumitigil na ang pagikot ng pera galing sa mga bata natin."

"Heh! Simulan na natin ang laro."

"GARDO!! Halika nga samahan mo ko magyosi.." sabi ng boss ko.

"Yes ser. Kita na lang tayo sa baba ser."

Pagbaba ko, kinakabahan ako. Mukhang alam ko na ang ibig sabihin nito.

"Alam mo pare, no pressure ha? Pero ang trabaho dito sa call center, parang hindi para sayo."

"Bakit naman ser?"

"Nakikita mo ba ang stats ng team natin? Isa ka sa mga naghahatak pare e. Prangkahan na lang. Ano ba ang problema?"

Wow hanep. Anong problema? Isa sa mga problema ko ay hindi na ko makatulog dahil sa pagliligtas ko matapos magtrabaho. Minsan pati break ko sa opisina lilibot pa ko makahanap lang ng nangangailangan. Ang problema ko e niligtas kita last week at hindi mo man alam na ako ang gumawa non. Kung alam mo lang siguro na ginawa ko yun suswelduhan mo ko kahit wala akong ginagawa.

"Wala namang problema ser. Nabibigla lang ako sa mga nangyayari."

"Alam mo, Gardo, kailangan mo lang ng konting motivation, konting takot. Makikita mo, kaya mo rin yan. Lahat ng agents natin pasado naman. Ikaw lang ang nahihirapan. Nahihirapan ka bang matulog sa gabi?

Tinignan ko lang sya. Paulit ulit ang hiti't buga sa sigarilyo.
"Alam mo, pare, sabihin mo lang ha? Kung nahihirapan kang magtrabaho, sabihan mo lang ako. Bigyan kita ng chance magrelax. Magpahinga."

Wow. Salamat naman at nagkaroon ako ng pahinga. Mabait naman ang boss ko e.

"Uhm.. ser, pwedeng humingi na ko ng isa ngayon?"

"Bakit?"

"Personal na rason ser." sabay takbo na ko sa mga dumaraang kotse ng pulis at mga firetrucks.

Pitong taon ko ng suot ang itim at pulang kulay. Mga kulay na naging panibagong simbulo ng kaligtasan laban sa masasamang loob. At ngayon, tumanda na tayong pareho, damit ko. Pero hindi mo ko pinalya kahit minsan. Ipinakita mo sa madla na ang kulay mo ang katauhan ko. Ang itsura mo ang imahe ko. At ngayon, kailangan na ulit tayong magtrabaho.

"SUNOOOOOOOOOG!!!! SUNOOOOOOOOOOOOOOOOOOG!!!! SHET SUNOOOOOOG!!!!"
Super Sigaw. Kahit papano nakakatulong sya na lumayo ang mga tao sa pagaakalang may topak sya na nagpapanggap na superhero. Pero kahit pano, kahit normal lang syang taong sumisigaw, malaki na rin ang natutulong nya sa mga panahong ganito.

"GUMMY BOY!! MAY DALAWANG TAO SA LOOB. TULUNGAN MO!!!" sigaw nya sa kin. Sumaludo ako sa kanya para alam niyang narinig ko sya. Swing ng swing papasok sa isang basag na bintana. Hinanap ko agad ang mga tao. Ayun ang isa. Hindi na makahinga. Suffocated sa usok. Sumilip ako sa labas. May jump area na na sinet-up ang mga bumbero. Wla ng oras. Magigiba na ang building. Tinapon ko na ang mama. Nasalo naman ng mabuti ng mga bumbero.

"GUMMY BOY!! YUNG ISANG MAMA!!!" sigaw ni Super Sigaw. Alam ko. At kailangan ko ng magmadali.

Sa sobrang init, nanghina na ko. Inangat ko na ang kalahati ng bonnet ko dahil nahihirapan na akong huminga. Nasunog na ang isa kong gwantes sa kakaiwas sa mga nasusunog na kahoy at kurtina. Mahapdi na ang balat ko sa init ng hangin sa loob.

"GUMMY BOY GUMMY BOY!!! NAKALABAS NA PALA KANINA PA YUNG MAMA!!! NAKALIMUTAN KO LANG!!! NATENSE AKO SOBRA E!!!".. walanghya ka Super Sigaw... Muntikan mo pa akong isakripisyo.

Hindi na ako makahinga sa sobrang kapal ng usok sa loob. Ganito na lang ba? Ito na ba ang sinasabing huling sandali ng buhay ko? Masaya na ba dapat ako para matapos na lahat ng paghihirap ko? Tumumba na ako. Hindi ko na kaya. Nagluluha na ang mata ko sa dami ng usok na nalanghap ko. Ito na nga ang katapusan. Puro usok at apoy na lang ang nakikita ko. Mahapdi na ang balat ko sa init. Unti-unting humihina ang pandinig ko sa ulit-ulit na sigaw ni Super Sigaw sa pangalan ko. Kailangan ko lang malaman kung ano ang huling bagay na makikita ko. At eto na agad. Isang nasusunog na kahoy na babagsak at magtatanggal ng buhay sa katawan ko. Pipikit na lang ako.

"Hindi ko alam na seryoso ka pala sa pagwawalang-bahala mo sa buhay mo."

Scout.. nahihirapan na akong magsalita pero alam ko naipakita ko ang ngiti sa mukha ko at nakita ko sya nang oras na yon. Sobrang laki na ng utang ng loob ko sa'yo kaibigan. Sana isang araw ikaw naman ang mapagalayan ko ng matinding tulong. Salamat.

"ANONG NANGYARI? BAKIT WALA NA SYANG BUHAY? BAKIT Ghdfdhdhghhhfff...ffh?"

"Tumigil ka sa kakasigaw muna. Masama ang lagay nya at nakalanghap sya ng maraming usok. Kailangan nya ng propesyonal na pagaaruga. Pakiusap, Super Sigaw, ikaw na ang bahala sa kanya. Mayroon akong kailangang alamin sa pinagmulan ng apoy na ito." sabi ni Scout. "Teka lang. Sandali. Delikado ito. Mapupwersa ang mga doktor na tanggalin ang panakip-mukha nya. Super Sigaw, pakikuha mo ako ng malaking garapon na maaaring mabasag."

Labing-limang minuto na halos ang nakaraan nang biglang nagkaroon ng masamang reaction ang katawan ni Gardo.

"Wag ka munang bumigay sa akin, Gardo.. SIGAW!! BILISAN MO SA GARAPON NA HINAHANAP KO!"

"SANDALI LANG!! WALA NAMANG GANYANAN!!"

"SINISIGAWAN MO NA NAMAN AKO E IILANG METRO KA LANG??"

"..hindi po bossing.."

"WALA KA BA TALAGANG MAKITANG GARAPON??"

"..wala po bossing.."

"TSK! Ako na lang ang gagawa ng paraan." at nagpunit ng maliit na pirasong tela si Scout sa damit nya. Sa isang kumpas ng kamay at konting bulong, naging isang lobong babasagin ang tela. Sinaksak nya ang maliit na parte ng lobo sa may dibdib ni Gardo at tinapatan ng dalawa nyang kamay. Walang anu-ano ay may bilog na drawing na umilaw sa paligid ng dalawa. Maraming linya, tatsulok, bilog at iba pang hugis ang lumabas na kulay dilaw. Madilim bigla ang paligid. Umangat ang dibdib ni Gardo at biglang may itim na pumasok sa lobo. Naisip ni Super Sigaw na ito ang usok. Pero nang basagin ni Scout ang lobo...

"HOLI SHET!!" sigaw nya. Hindi usok ang laman. Abo.

"Kailangan lang nya ng pahinga. Nawalan sya ng hangin sa ginawa ko. Kailangan nating mabilisang lamnan ng hangin ang mga baga nya."

"Anong gagawin natin? Hihipan ng salit-salit? THAT'S JUST GROSS, MAN!!"

"Hindi na kailangan ang pandidiri mo. Narito na ang taong makakagawa ng mabilisang paglaman ng hangin sa kanya.

"Sa lahat ng oras, hindi ko akalaing pwede palang ikabuhay ng taong ito ang bilis ko." nakangiti ang taong hindi napansin ni Super Sigaw na bigla na lang pala nilang katabi.

"Takboy, nanganganib na ang lagay niya. Bilisan mo na." sabi ni Scout.

"On the go!" at dali-daling tinakbo ni Takboy si Gardo. Iilang segundo lang ay nasa isang lugar na sila na puno ng sariwang hangin.

Norzagaray, Bulacan

"Dumating na ang shipment ko sa wakas. Makakapagbenta na ulit ako ng mga paputok. Lalo na't malapit na ang bagong taon."

William Dimakabuntis. Isang bagong laya na nakulong ng limang taon dahil sa pagbebenta ng ilegal na paputok. Ngayon, nakakuha na sya ng panibagong lisensya para magbenta ng mga paputok anytime of the year. Nangako na siya na hindi na siya magiging kriminal ulit.

"Ano ang mga paputok, kung hindi naman ito magagamit sa kasiyahan ng tao..." sabi ng boses sa dilim.

"Ano ang laro, kung hindi ito gagamitan ng konting kasiyahan, Ruben Padilla..." sabi ng isa pang boses na malamig at nanginginig. Sila ay pawang mga anino lamang na nakatayo sa isang sulok, pero halatang matagal ng nagmamanman.

"Ruben Padilla... matagal ko ng binitawan ang pangalang yan. Kung maaari sana ay wag nyo na akong istorbohin." ani William.

"Alam kong gusto mo ng maging malinis," sabi ng malalim na boses, "..pero alam kong interesado ka rin. Hindi namin sinasabing balikan mo ang nakaraan mo." at may hinagis na bagay mula sa dilim. "Pag-isipin mo ang magiging gamit ng mga laruan mo, Ruben."

Tinignan ni William ang bagay na itinapon. Dyaryo. The Industrialist. Headline si Gummy Boy.

Sa isang madilim na lugar..

"Masaya ako at mapagkakatiwalaan ko kayo sa pagbabalita sa ating target. Sino pa ba ang maaasahan ko kundi ang pinakamagaling sa paghabol sa mga lalaki- ang mga Pakat-suki. At sa mga unang misyon, malaking pasasalamat ko sa inyo, Itaching at Kiss-meh." sabi ng isang hooded figure.

"Maraming salamat, Bossing!" sabi ng dalawang Pakat-suki.

"Pero marami siyang kaibigan. Anong binabalak mo sa mga kakampi nya, Bossing?" sabi ng malamig na boses ni Itaching.

"Ipinadala ko na si Dildora at si Master Sash-sory para espiyahan ang mga kasama niya. Alam na natin paunti-unti kung pano patumbahin ang mga bida ng lugar na ito at babagsak na rin sa wakas ang kabutihan."

"Heh! Magaling ka talagang gumawa ng plano, Bossing!" Sabi ng magalas na boses ni Kiss-meh.

"Kaya nga bossing ako e. Kung ikaw ang pinakamagaling na gumawa ng plano, edi ikaw sana ang bossing..." sabi ni Bossing.

Sila ang mga Pakat-suki. Liga ng mga kinatatakutang bakla. Matindi pa sila sa Tong-bak. Mga naka-cutex na itim at nakajacket na itim na may design ng puso at rosas na pula. Miyembro nito si Bossing, ang pinakakarumaldumal na bakla, may pagkabaliw at walang iniindang lakas-lalake. Ang mga nakilala nyo na, si Itaching, may kulay pulang contact lens, magaling gumamit ng Ka-gay-bunshin technique at Charing-gan technique. Si Kiss-meh, isang baklang kinulayan ng asul ang buong katawan. May hawak na malaking armas na nakabalot ng tissue paper na hugis Schick na shaver. Sobrang laki nito. Mga 7 feet. May contact lens din siya na mukhang mata ng pinakuluuang bangus. Ang dalawa pang nabanggit, si Dildora at Sash-sori. Si Dildora ay may kakaibang bibig. Magaling maghulma ng kung anu-ano sa kanyang bibig. May maangas na muscle control sa panga. Si Sash-sori naman ay magaling gumamit ng mga daliri. Kung paano nya nagagamit ang mga daliri niya, ayoko na malaman.

Ang Pakat-suki ang grupong nilapitan ng mga masasamang loob para patumbahin ang grupo ni Gummy Boy. Sa kanilang sobrang pangangailangan, lumapit sila sa isang grupong hindi nila talaga maintindihan, pero gusto talaga nilang maghimagsik ng lagim kaya hindi na nila inisip kung sino pa ang nilapitan nila.

"Simula mamayang gabi, maraming tao ang mamamatay. Ako ang taong may isang salita.. HAHAHAHAHAHA!!" Kagimbal gimbal ang boses ni Bossing.

***itutuloy pa***